In memoriam
Even buiten het dorp Maarssen - met uitzicht op de Vecht - ligt Villa Sluysoort. Een jongeman doet open en gaat mij voor naar het appartement van de heer Teding van Berkhout. Hij woont op de begane grond. Lopend door de ruime hal passeren we de gezamenlijke huiskamer waar, spelend op de vleugel, iemand Nederlandse liederen zingt. Bijna alle stoelen zijn bezet door bewoners, familieleden en verzorgenden. Dankzij de uitgedeelde tekstmap kan iedereen meezingen. Terwijl de één uit volle borst meedoet, lijkt een ander stilletjes te genieten.
De heer Teding van Berkhout is een grote statige man. Ook al blijft hij zitten bij de kennismaking, zijn gestalte en uitstraling zijn indrukwekkend. Hij ziet er gesoigneerd uit. Zijn appartement is ruim en stijlvol ingericht. Overal antiek en heel veel boeken, vooral over geschiedenis en scheepvaart. De enorme raampartijen geven hem zicht op de prachtige omgeving van Villa Sluysoort.
Hij vertelt me vrijwel meteen dat hij Parkinson heeft en daardoor soms moeilijk uit zijn woorden komt. Ook het lopen gaat moeizaam. Zijn gezondheid zou hij desondanks momenteel een 7 willen geven.
Even later klopt iemand op de deur. Een jonge vrouw vraagt of we koffie zouden willen en behalve de koekjes is er vandaag gebak want een van de bewoners is jarig. We vinden het allebei verleidelijk maar slaan toch af.
Hij woont hier nu een half jaar en is meer dan tevreden. Eigenlijk is zijn leven gewoon doorgegaan, zegt hij, al heeft hij nu veel meer zorg bij de hand, indien nodig. Hiervoor heeft hij ruim veertig jaar in het koetshuis van een buitenplaats elders aan de Vecht gewoond. Op een vensterbank staat een foto met zijn vroegere uitzicht: een oprijlaan met eeuwenoude bomen aan weerszijden. Hij wilde graag dichtbij blijven wonen en zijn persoonlijk assistente had hem op deze mogelijkheid geattendeerd.
'Mijn vriendin, met wie ik al jaren een relatie heb, woont in Loenen aan de Vecht, dus dat is vlakbij. Zij is net met pensioen, zij was viooldocente aan het conservatorium van Amsterdam.'
Momenteel is hij bezig zijn persoonlijk archief in kaart te brengen. Hij wil de boel op orde hebben. Zijn assistente helpt hem daarbij, twee dagdelen per week. Herinneringen komen boven, veel herinneringen. Aan zijn jaren als student rechten in Utrecht, zijn avonturen in het studentencorps, aan zijn tijd als commandant in militaire dienst. Er zijn ook verdrietige periodes geweest, na de echtscheiding, ook die probeert hij een plek te geven.
Wat hij het meest waardeert in Villa Sluysoort is het respect waarmee de bewoners worden bejegend. 'Ze hebben begrip voor ieders privacy en maken echt persoonlijk contact. Ze willen graag weten wat ik nodig heb en belangrijk vind. Ik heb een vaste contactpersoon, zij is mijn aanspreekpunt en mede dankzij haar ben ik me snel op mijn gemak gaan voelen.'
Hij heeft een indrukwekkende loopbaan achter de rug in de verzekeringsbranche en heeft daarnaast talloze bestuursfuncties gehad. Vanwege zijn passie voor de maritieme wereld heeft hij zich mogen inzetten voor het Scheepvaartmuseum en het Zuiderzeemuseum.
Over Villa Sluysoort wil hij nog twee dingen kwijt: 'Mijn gasten blijven graag eten, de keuken is hier namelijk uitstekend, en toen heb ik voorgesteld dat iemand van het personeel hen voortaan even introduceert aan de andere bewoners. Dat maakt het onderlinge contact aan tafel makkelijker. En laatst hadden we een barbecue in de tuin, wederom uitstekend verzorgd en toen wilde ik graag dat het personeel en plein public bedankt werd, namens ons, de bewoners. Helaas kan ik dat zelf niet meer maar ik wil wel dat zo’n evenement correct afgesloten wordt! En het feit dat ik me vrij voel om zoiets intern te delen, zegt genoeg over mijn thuis-gevoel.'
Hij is en blijft een bestuurder in hart en nieren. Hij moet er zelf om lachen: 'Ook hier let ik erop. Het is de aard van het beestje. Is de boel efficiënt geregeld? Komen ze na wat ze toezeggen? Ik ben heel tevreden, moet ik zeggen. En ook de onderlinge sfeer tussen de bewoners is goed.'
